Die keer dat ik mezelf voorloog (en waarom jij dat waarschijnlijk ook doet)
Laten we eerlijk zijn - en ik bedoel dan ook écht eerlijk. Niet dat halfbakken eerlijk waarbij je zegt dat je "best oké" bent terwijl je eigenlijk al drie dagen met een brok in je keel rondloopt. Ik heb het over die confronterende, soms ongemakkelijke eerlijkheid waarbij je jezelf recht in de spiegel aankijkt en toegeeft: shit, ik zit er compleet naast.
Het masker dat we allemaal dragen
Vorige week stond ik in de supermarkt. Gewoon, tussen de avocado's en de komkommers, toen ik een oude vriendin tegenkwam. "Hoe gaat het?" vroeg ze. En daar ging ik weer: "Super! Heel druk met werk, maar goed druk, je kent het wel!"
Terwijl ik eigenlijk die ochtend had gehuild omdat ik me zo overweldigd voelde door alles. Terwijl ik al weken het gevoel had dat ik maar wat deed. Terwijl 'goed druk' eigenlijk 'ik verdrink langzaam' betekende.
Waarom doen we dat toch? Waarom is het zo moeilijk om gewoon te zeggen: "Weet je, eigenlijk gaat het even niet zo lekker"?
De prijs van niet-eerlijk zijn
Here's the thing: elke keer dat je niet eerlijk bent naar jezelf, creëer je een klein scheurtje. Een mini-breukje tussen wie je bent en wie je pretendeert te zijn. En al die scheurtjes samen? Die vormen uiteindelijk een kloof. Een kloof waarbij je op een dag wakker wordt en denkt: fuck, wie ben ik eigenlijk?
Ik ken dat gevoel. Dat je zo lang hebt gedaan alsof, dat je niet eens meer weet wat je écht voelt. Dat je ja zegt terwijl je lichaam nee schreeuwt. Dat je doorgaat terwijl alles in je zegt: stop, even pauze.
De ongemakkelijke waarheid
Eerlijk zijn naar jezelf betekent ook de minder fraaie dingen onder ogen zien:
- Dat je misschien wel jaloers bent op het succes van je beste vriendin
- Dat je in die relatie zit omdat je bang bent om alleen te zijn
- Dat je die baan hebt aangenomen voor de status, niet voor de voldoening
- Dat je sorry zegt voor dingen die geen sorry nodig hebben
- Dat je soms gewoon een dag op de bank wilt liggen zonder je schuldig te voelen
En weet je wat? Dat is oké. Het is menselijk. Het is echt.
Het oefenen van radicale eerlijkheid
Ik ben begonnen met een simpel experiment: één keer per dag vraag ik mezelf "Hoe voel ik me écht?" En dan geef ik mezelf de ruimte om het echte antwoord te voelen. Niet wat ik zou moeten voelen. Niet wat handig is om te voelen. Maar wat er werkelijk in me leeft.
Soms is dat antwoord: "Ik ben doodmoe en wil gewoon dat iemand me even vasthoudt." Soms is het: "Ik ben zo trots op mezelf dat ik wel kan huilen." En soms is het: "Ik heb geen flauw idee en dat maakt me bang."
De bevrijding van authenticiteit
Wat er gebeurt als je eerlijk durft te zijn? Magie, meiden. Pure fucking magie.
Opeens hoef je niet meer te onthouden welke versie van jezelf je aan wie hebt laten zien. Je hoeft je niet meer te verontschuldigen voor wie je bent. Je kunt gewoon ademen. Bestaan. Zijn.
Ja, je verliest misschien mensen. Mensen die van je masker hielden, niet van jou. Maar wat je ervoor terugkrijgt? Echte connecties. Mensen die van je houden mét je chaos, je twijfels, je imperfecties.
Een uitnodiging
Dus hier is mijn uitnodiging aan jou: Durf je vandaag één ding toe te geven aan jezelf? Iets wat je al een tijdje wegduwt? Iets wat ongemakkelijk voelt maar waar is?
Je hoeft het aan niemand te vertellen. Dit is tussen jou en jou.
Want eerlijk zijn naar jezelf is geen eindbestemming. Het is een dagelijkse practice. Een keuze die je steeds opnieuw maakt. Om te kiezen voor echt boven perfect. Voor waarheid boven comfort. Voor jezelf boven wat anderen misschien verwachten.
En ja, het is eng. Maar weet je wat nog enger is? Een heel leven lang een toneelstukje opvoeren voor een publiek dat niet eens echt kijkt.
Jij bent genoeg. Precies zoals je bent. Met al je twijfels, je dromen, je mislukkingen en je overwinningen. Je bent gewoon fucking genoeg.
Liefs, Eva
P.S. Als je dit herkent, als je voelt dat dit over jou gaat - know that you're not alone. We zijn allemaal aan het uitvogelen hoe dit leven werkt. En dat is meer dan oké. ♡